گروه بین‌الملل مشرق - جمهوری سوسیالیستی متحده برمه (میانمار)، با 676 هزار و 552 کیلومتر مربع وسعت، در منطقه جنوب شرق آسیا واقع است، برمه از شمال شرقی با چین، از شرق با لائوس، از جنوب شرقی با تایلند، از غرب با بنگلادش و از شمال غربی با هند مرز مشترک دارد و از جنوب غربی با خلیج بنگال و از جنوب با دریای آندامان محدود می‌شود.

این کشور حدود پنج هزار و 600 کیلومتر خاکی و هزار و 930 کیلومتر ساحل دریایی دارد. طولانی‌ترین مرز ميانمار، دو هزار و 195 کیلومتر با جمهوری خلق چین است.

ميانمار با کشور تایلند هزار و 799 کیلومتر، با هندوستان هزار و 487 کیلومتر و با بنگلادش 70 کیلومتر مرز مشترک دارد و همچنین در مشرق با لائوس هم مرز است، جمعيت اين كشور نيز بيش از 50 ميليون نفر تخمين زده شده است. اين كشور چهل و يکمين كشور بزرگ در دنيا و دومين كشور بزرگ در جنوب شرقي آسيا و بيست و چهارمين كشور پر جمعيت در جهان است.

انتخابات آزاد در میانمار پس از 25 سال حکومت نظامیان با حضور اپوزیسیون این کشور به رهبری آنگ سان سو چی برگزار شد.

حزب اپوزیسیون اتحادیه ملی برای دموکراسی (ان ال دی  - National League for Democracy NLD) به رهبری برنده جایزه صلح نوبل، «آنگ سان سو چی»، اعلام کرده که مطمئن است که پیروزی را در اولین انتخابات رقابتی میانمار (برمه) در 25 سال اخیر به دست آورده است. سخنگوی حزب گفت که انتظار برد 75 درصد کرسی‌ها را دارند. خانم سو چی هم در مصاحبه سه شنبه خود با بی‌بی‌سی اعلام کرد که حزبش احتمالا 75 درصد کرسی‌های مجلس را به دست خواهد آورد. او خطاب به مردم کشورش گفت که «همه شما چنین نتیجه‌ای را انتظار داشتید.»

تا این جا 28 کرسی اعلام شده که 25 تای آن از آن "ان ال دی" بوده است. این در حالی است که حزب مورد حمایت نظامیان، «حزب اتحادیه همبستگی و توسعه» (یو اس دی پی USDP)، که از 2011 قدرت را در دست داشته، با شکست سنگین مواجه شده است. در پایتخت میانمار، شهر یانگون، به ادعای حزب خانم سو چی، 70 درصد آراء و 44 کرسی از 45 کرسی این شهر را در مجلس پایین دست به دست آورده است. آماری که البته هنوز تایید نهایی نشده است.

بیش از 6000 نامزد از دو حزب اصلی و 7 حزب فرعی برای 498 کرسی دو مجلس پارلمان این کشور وارد رقابت شدند. سخنگوی ان ال دی «وین هِتِین» گفت که شواهد فزاینده‌ای وجود دارد که مقامات نظامی این کشور اقداماتی را برخلاف مقررات انتخاباتی انجام دادند. گرچه ناظران و کارشناسان خارجی میزان این گونه اقدامات را تا به این جا قابل چشم‌پوشی دانسته‌اند.‌

رهبر موقت حزب حاکم، یو اس دی پی، به بخش برمه‌ای شبکه بی‌بی‌سی گفت که خود او کرسی نمایندگیش از حوزه انتخابیه «هینت هادا» را به نامزد حزب ان ال دی واگذار کرد. این نکته یک نشان نمادین از نتایج کل انتخابات است. «یوهتای او»، گفت: «ما باید بفهمیم که چرا باختیم. ما نتایج را بدون هیچ پیش شرطی می‌پذیریم. هنوز نتایج قطعی را نمی‌دانیم.»



 از سوی دیگر، آنگ سان سو چی، دوشنبه شب بر بالکن ستاد مرکزی حزب خود ظاهر شد و به طرفداران حزبش که شادی زودهنگام را آغاز کردند، توصیه کرد که صبور باشند.


گفتنی است که یک چهارم کرسی‌های پارلمان (از هر دو مجلس بالادست و پایین دست) برای ارتش و نمایندگان وابسته به نظامیان از قبل در نظر گرفته شده است. از این رو، ان‌ال‌دی برای کسب اکثریت برنده، باید که دست کم دوسوم کرسی‌های باقی مانده برای رقابت را کسب کند. نکته مهم دیگر این است که فارغ از هر نتیجه ای که حزب ان ال دی کسب کند، خانم سو کی نمی تواند رییس جمهور شود، چرا که طبق قانون اساسی فعلی این کشور، شخصی که فرزندی با تابعیت کشور دیگر دارد، نمی تواند به ریاست جمهوری برسد. سو کی از شوهر درگذشته بریتانیاییش دو فرزند دارد.
با وجود اینکه تا این لحظه اعلام نتایج با آهنگی کند منتشر می‌شود، سو چی و هوادارانش از یک پیروزی تاریخی مطمئن به نظر می‌رسند و آماده یک جشن سراسری هستند. نتیجه این کندی در اعلام نتایج بیشتر به این دلیل است که آراء باید در هر دو سطح محلی و ملی به تایید برسند و تشریفات بوروکراتیک نسبتا زیادی در این میان دخیل است. با این حال، نتایج تا دو سه روز آینده به طور کامل اعلام خواهد شد و انتخاب رییس جمهور به ماه فوریه و یا حتی یکی دو هفته بعد از آن موکول می‌شود.

تا به این جای کار، یکی دیگر از شکست‌های حزب حاکم، رای نیاوردن «شوئه مان»، عضو ارشد این حزب و رییس کنونی مجلس پایین دست (مجلس نمایندگان) است.


در این دوره از انتخابات، حدود 30 میلیون نفر از جمعیت این کشور حق رای داشتند که از این تعداد، حدود 80 درصد در این انتخابات تاریخی شرکت کرده‌اند که نخستین انتخابات سراسری واقعا رقابتی از زمان روی کار آمدن دولت ظاهرا غیرنظامی آقای «تئین سِین» به حساب می‌آید.

پدر خانم سو چی، ژنرال آنگ سان (1947-1915)، موسس حزب کمونیست برمه قهرمان مبارزه با استعمار بریتانیا و استقلال کشور و پدر برمه مدرن بود. برمه در پی کودتای سال 1962 ژنرال «نِه وین»، به کنترل نظامیان درآمد.

ژنرال و حلقه حاکم بر برمه به گفته خودشان به دنبال اجرای «مدل برمه‌ای از سوسیالیزم» در این کشور بودند که مشخصات اصلی آن برنامه‌ریزی همه امور از مرکز و ملی‌سازی همه جانبه بود. در سال 1974 قانون اساسی جدید «جمهوری سوسیالیستی اتحاد برمه» تصویب شد. ژنرال "نه وین" و افسران نظامی دیگر تا سال 1988 توسط حزب واحد «برنامه سوسیالیستی برمه» (BSPP) کشور را اداره می‌کردند. در طول این سال‌ها برمه به یکی از فقیرترین کشورهای دنیا تبدیل شد. در سال 1988، اعتراضات مردمی به سوء مدیریت اقتصادی و سرکوب سیاسی، تبدیل به موجی فراگیر در این کشور گردید و به قیام «8888» معروف شد. ژنرال نه وین با گسترش اعتراضات در 23 جولای آن سال از رهبری حزب استعفاء داد. اما او در سخنرانی تودیع خود از حزب، معترضان را به حضور ارتش و سرکوب تهدید کرد. در نهایت هم ارتش مداخله کرد و صدها نفر از معترضان در سراسر این کشور با شلیک مستقیم کشته شدند. در این جا بود که یک ژنرال ارشد ارتش به نام «سائو مائونگ» کودتایی ترتیب داد و «شورای احیای قانون و نظم کشور» به وجود آورد که عهده دار اداره کشور شد. در 1989 با گسترش اعتراضات، ژنرال سائو اعلام حکومت نظامی کرد. به علاوه در همین سال، نام این کشور از جمهوری سوسیالیستی اتحاد برمه به «اتحاد میانمار» تغییر یافت.

شورای احیاء، در اواخر 1989 طرح برگزاری انتخابات مجلس را نهایی کرد. در 1990، اولین انتخابات آزاد سراسری در این کشور برگزار شد. «حزب اتحاد ملی برای دموکراسی» (ان ال دی) به رهبری خانم آنگ سان سو چی، در آن انتخابات 392 کرسی از 492 کرسی را به دست آورد. اما نظامیان حاکم شورای احیاء، موسوم به «خونتا»، زیر بار واگذاری قدرت نرفت و در عوض سو چی و سایر اعضای حزب او را دستگیر کرد.


سو چی از آن پس یه مدت نزدیک به دو دهه در حبس خانگی به سر برد. شورای احیاء که در 1997 به «شورای صلح و پیشرفت کشور» تبدیل شد، عملا تا سال 2011 و انحلال آن بر میانمار حکومت کرد. در می 2008، قانون اساسی جدید میانمار به همه پرسی گذاشته و تصویب شد. این قانون اساسی مقدمات انتخابات سراسری سال 2010 را فراهم کرد. حزب ان ال دی این انتخابات را بایکوت کرد و حزب مورد حمایت خونتا، یعنی حزب «توسعه و همبستگی اتحاد» برنده انتخابات اعلام شد. رهبر این حزب، «تئین سئین» در 31 می 2011 به ریاست جمهوری رسید و تا به امروز در این مقام باقی است. او در دوران حکومت خود اصلاحات دمکراتیکی جهت خروج از انزوای جهانی، کاهش تحریم‌ها و افزایش سرمایه‌گذاری‌های خارجی صورت داد که نتیجه آن انتخابات رقابتی اخیر بود.


برگزاری تقریبا بدون مشکل این انتخابات، نشان از اراده نظامیان حاکم برای حرکت در مسیر دموکراسی دارد. رییس جمهور، تئین سئین، اعلام کرد که نتایج انتخابات را هر چه که باشد، خواهد پذیرفت. با این حال هنوز ترتیبات قانونی، قدرت زیادی را در اختیار نظامیان قرار می دهد.

نظام انتخاباتی میانمار

سیستم انتخاباتی میانمار، بر اساس حوزه‌های انتخابیه تک نماینده با اکثریت نسبی است. یعنی هر نامزدی که حتی یک رای بیشتر از رقبای خود بیاورد، مستقیما به مجلس خواهد رفت. از این رو امکان دارد که یک حزب با کسب مثلا 54 درصد آراء، 80 درصد کرسی‌های پارلمان را به دست آورد. آنگ سان سو چی که در انتخابات میان دوره‌ای سال 2012 انتخاب شده بود، در این دوره به دنبال انتخاب مجدد است. گرچه او طبق قانون فعلی نمی‌تواند رییس جمهور شود، ولی عقیده دارد که در صورت کسب اکثریت توسط حزبش جایگاه او «فراتر از رییس جمهور خواهد بود.»

ایالات متحده تا این جا  یک استقبال محتاطانه از انتخابات میانمار انجام داد. دستیار وزیرخارجه، دنیل راسل، به خبرنگاران گفت که علایم اولیه از روز انتخابات نشان می‌دهد که تلاش گسترده‌ای برای اثرگذاری بر آرای رای دهندگان وجود نداشت. لیکن نسبت به دشواری‌های پیش رو هشدار داد:

«یک انتخابات بعد از بیش از 50 سال دیکتاتوری نظامی قرار نیست دموکراسی را احیاء کند، ولی روشن است که گام‌های بسیاری در پیش رو برای روند دموکراتیک در برمه وجود دارد. من گمان می‌کنم که امر کلیدی در این میان مدیریت چند هفته بعد است که بسیار پیچیده، حساس و مهم خواهد بود.»

جان کری هم این گونه اظهار نظر کرد:

«میلیون‌ها نفر از مردم از سرتاسر کشور، بسیاری از آن‌ها رای اولی، این فرصت را برای یک قدم پیشروی به سوی دموکراسی که به حقوق همه احترام می گذارد، مغتنم شمردند- گواهی بر لحظات و ایثار مردم میانمار در چند دهه اخیر.»

آخرین نتایج اعلام شده در روز چهارشنبه، خبر از کسب 90 درصد کرسی‌ها توسط حزب ان ال دی با کسب حدود 40 درصد آرای کل کشور می‌دهد. بر اساس اعلان صفحه فیسبوک حزب، خانم سوچی با اطمینان یافتن از پیروزی قاطع حزبش، طی نامه‌هایی به فرمانده کل ارتش، «مین آونگ هیلائینگ»، رییس جمهور، تئین سئین، و رییس مجلس نمایندگان، شوئه مان، از آن‌ها خواست که در جلسه‌ای مشترک برای بحث درباره انتخابات و «آشتی ملی» شرکت کنند.

کمیسیون انتخابات میانمار تاکنون در 10 مرحله نتایج را اعلام کرده است که نشان از پیروزی ان ال دی در سرتاسر کشور دارد. این برخلاف گمانه‌زنی های قبلی است که خبر از رای دادن حدود 40 درصد رای دهندگان کل کشور (مثلا اقلیت قومی «وا») بر اساس اولویت‌های قومیتی و به احزاب فرعی تر می داد. ریچارد هورسی، تحلیل گر انتخاباتی مستقل، هم شکست سنگین حزب حاکم و هم زلزله انتخاباتی ان ال دی را قابل انتظار، ولی شکست احزاب قومی را شگفتی این انتخابات می داند. او معتقد است که این شکست، صدای اقلیت‌های قومی را کم‌رنگ‌تر از پیش می‌کند و این برای کشوری با سابقه 6 دهه منازعه قومی خطرناک خواهد بود که صدای اقلیت‌ها از مجلس شنیده نشود.

این در حالی است که بزرگ‌ترین غایب و مغفول مانده انتخابات، اقلیت مسلمان میانمار موسوم به «روهینگا»ها (تلفظ برمه‌ای روی هانگ جا) هستند. آن‌ها که حتی شهروند میانمار هم محسوب نمی‌شوند، از ابتدایی‌ترین حقوق انسانی هم محرومند. مضاف بر این که در چند سال اخیر تحت ستم و آزار شدید بودایی‌ها بوده‌اند.

 نمونه آن سرکوب و خشونت شدید اعمال شده در سال 2012 از سوی بوداییان «راخینه» علیه روهینگاهای این منطقه بود. به هر روی حدود 1.300.000 نفر روهینگا هیچ نقش و صدایی در انتخابات میانمار ندارند. جالب این جاست که خانم آنگ سان سو چی، برنده جایزه صلح نوبل، و مظهر دموکراسی در شرق آسیا در رسانه‌های غربی، در جریان سرکوب و آزار و کشتار این اقلیت در دو سه سال اخیر لب از لب باز نکرد. چرا که از خدشه‌دار شدن شهرت و محبوبیت خود در بین اکثریت بودایی این کشور نگران بود. به هر حال سرنوشت روهینگاها و همچنین اقلیت‌های چینی تبار این کشور و اقلیت‌های کوچک‌تر (که دهه‌ها تحت سرکوب حکومت نظامیان بودند)، از پس اولین انتخابات رقابتی و سراسری این کشور همچنان نامعلوم است. (گزارش مشرق از نسل‌کشی مسلمانان میانمار)

گزارش تصویری از کشتار و کوچ اجباری مسلمانان میانمار


منابع: